Mexico
De Reis naar Mexico begon al goed. Behoorlijk noodweer al op weg naar Schiphol. Veel vluchten bleken vertraagd te zijn. Zo ook de onze. We konden gelukkig nog mee op een vlucht eerder naar Frankfurt. Deze was twee uur vertraagd. Echt vlot ging het eenmaal in beweging ook niet. Het opstijgen was wel apart met de storm. We gingen wel erg verticaal de lucht in. Eenmaal bij Frankfurt was de landing wat minder prettig. Door de storm schommelde het vliegtuig behoorlijk, maar de landing zelf was perfect. In Frankfurt nog meer vertraging. Eerst duurde het 1,5 uur voordat we vertrokken en daarna nog zeker een half uur bij de startbaan stilgestaan. Er was maar één baan in gebruik, waarop alle vliegtuigen zowel landden als opstegen. Daarna nog 12 uur vliegen naar Mexico City. Dat dachten we tenminste. Ergens boven Canada werd omgeroepen dat i.v.m. een “Medical Emergency” we een noodlanding zouden maken in Toronto… Dus weer ruim een uur extra vertraging.
Ruim drie uur te laat geland in Mexico City. We waren duidelijk niet de enigen die arriveerden, want er stond een enorme rij voor de paspoortcontrole, waar men onverwacht bijzonder efficiënt te werk ging. Snel naar het hotel en gelijk door naar bed. ´s Nachts blijkt er pal voor het hotel nog een schietpartij te hebben plaatsgevonden. Volgende ochtend vroeg met de metro naar het Antropologisch museum gegaan. Het museum was erg de moeite waard. O.a. mooie collectie beeldjes, gevonden op archeologische plaatsen waar we de komende tijd ook naar toe gaan.
Per metro weer terug naar het centrum. Ging erg vlot. Bovendien waren de metro´s erg lang. In het centrum kwam net een soort carnavalstoet voorbij, compleet met veel muziek. Op het centrale plein (Zocalo) was volop leven, compleet met muzikale optredens en indianendans. Overal erg druk. Nog even de hoogste toren van Mexico Stad opgeweest. De toren stond er al een tijdje en blijkbaar zijn sindsdien de liften niet vervangen, zodat het even duurde voordat je boven was. Bovenop mooi uitzicht, omdat er in de omgeving vrijwel geen hoge gebouwen stonden. Later begrepen dat het bijzonder was zo´n uitzicht te hebben, aangezien er doorgaans door smog niet veel te zien valt. In het centrumgebied is het erg levendig en verrassend schoon, maar net daarbuiten lag het vuilnis al opgestapeld, was het minder groen en was de sfeer ook merkbaar anders.
´s Morgens eerst nog een pleintje bezocht (Plaza de la tres Culturas). Daar was ook een grote groep dames in de vijftig op hippe muziek en compleet met een soort majorettestokjes bezig met de ochtendgymastiek.Vanuit Mexico Stad naar Teotihuancan gegaan, wat vroeger een stad was. Het zou 1500 jaar geleden nog bewoond geweest zijn. 800 Jaar geleden vonden de Azteken de verlaten stad. We waren vrij vroeg zodat er nog vrijwel niemand was. Heel apart. Het complex was enorm groot en erg indrukwekkend. Centraal staat de tempel van de Zon, een piramide van 64 meter hoog en onderaan 225×225 meter breed. Wel even afzien die 248 treden, maar bovenaan een prachtig uitzicht over het complex. Daarna door naar Taxco. Om daar te komen moesten we wel recht door Mexico Stad. Dat duurde wel even. Ten eerste omdat Mexico Stad met meer dan 21 miljoen inwoners de grootste stad ter wereld is en anderzijds omdat om 14:00 nog de uitloop van de ochtendspits was (wat daar direct overgaat in de avondspits).
Taxco bleek op 1800 meter hoogte in de bergen te liggen en is vooral bekend om de de vele zilvermijnen en de vele sfeervolle kronkelstraatjes. Het eerste wat je opvalt is het verkeer dat zich door de nauwe en vaak behoorlijk steile straatjes wringt. Er lijkt geen eind aan te komen. Je vervoeren door de stad kan per taxi (oude VW Kevers, waar de rechter voorstoel uitgerukt was) of per minibus (VW busjes uit dezelfde tijdsperiode). Ons hotel was een oud klooster. Erg knus en vanaf het dakterras uitzicht over de Kathedraal en de rest van de stad. Voor avondeten een restaurant met dakterras gevonden met uitzicht op het centrale plein. Het eten was goed, maar de muziek was niet om aan te horen. De jongenman gewapend met met keyboard en twee grote boxen, begon alsmaar valser te zingen en scheen dat zelf totaal niet door te hebben. Het stadje zelf te voet verkend. Verschillende straatjes liepen 20% omhoog, wat in de brandende zon wel wat afzien was. Allemaal erg vriendelijke mensen en erg relaxte atmosfeer.
In de buurt van Taxco liggen de Cacahuamilpa grotten. Per minibus vanaf het busstation zou je er moeten komen, maar die leek niet te komen. Maar wat rondgevraagde en een VW Minibusje gevonden die ons wel wilde meenemen voor 100 pesos voor ons drieën. Erg ruim was het niet, want er ging ook nog een grote familie mee. Toch kreeg men nog 15 personen (waarvan 4 kinderen) er in gepropt. Ik zat naast de deur, of beter gezegd: de plek waar ooit een deur was. Goed vasthouden dus. Eerst moest er getankt worden (dat doe je hier pas nadat je klanten hebt opgepikt). 45 Minuten rijden naar de grotten, waar bij aankomst de ritprijs ineens verhoogd bleek te zijn naar 150 pesos. De grotten zelf waren wel de moeite waard. Dit keer was het een erg grote met soms wel 20 brede corridor. De gids sprak alleen maar Spaans, maar de grot sprak gelukkig voor zich zelf. Het was zaak de gids goed bij te houden, want achter hem deed hij gelijk het licht uit en stond je ineens in het donker. De tour duurde 1,5 uur, waarna je zelf weer terug naar de ingang moest lopen. In de praktijk kwam dat neer op een wandeling van 20 minuten in het donker over een bijzonder schaars verlicht pad. Terug naar Taxco maar een taxi genomen, die verassend ook 150 pesos bleek te kosten en wel de tolweg nam (in Mexico zijn er veel tolwegen).
Terug in Taxco bleek het nog steeds feest te zijn. De avond ervoor al veel muziek in de straten en veel vuurwerk. Centraal punt bleek een kerkte zijn, waaromheen allerlei festiviteiten werden georganiseerd voor de lokale bevolking. ´s avonds maar naar toegegaan. Via een steegje met trap kwam je uit op een propvol pleintje, met daarachter een versierde kerk. Op het pleintje had men een soort stellage gebouwd, die net zo hoog kwam als de kerktoren. Het gevaarte zat propvol vuurwerk. Al wachtende op het spektakel, bleek dat de plaatselijke jeugd elkaar met zakjes gevuld met meel te lijf ging (sommige hadden ook eieren bij zich). Een beetje uit het schootsveld gaan staan, maar ook daar kwam af en toe wat langsvliegen. Om 22:30 werd dan onder begeleiding van de plaatselijke band (die blijkbaar maar één deuntje kende) de stellage aangestoken. Het was een soort domino systeem waar vrij ingenieus alles met elkaar verbonden was en na elkaar af ging. Aan de constructie hingen grote wielen, die door de kracht van het vuurwerk (met name spuitende en gillende fonteinen) begonnen te draaien. Naarmate het vuurwerk hoger kwam, werd ook de radius van het vuurwerk groter. Dit met als gevolg dat de vonkenregen op het publiek (deels gewapend met kartonnen platen om boven zich te houden) neerkwam. Dit was ook moeilijk te voorkomen, omdat het plein niet meer dan zo´n 20 meter in doorsnee was. Op de boel nog wat verlevendigen werden tegelijkertijd ook vuurpijlen van het dak afgeschoten en de kerkklokken geluid. Klapstuk was de lancering van de kroon bovenop de constructie, die als een comeet werd gelanceerd (en later weer recht naar beneden kwam vallen…). Allemaal heel apart.
Lange busreis naar Oaxaca. Reis voor de lunch onderbroken in een erg aangename stad (naam even vergeten). In Oaxaca zelf was het ook goed vertoeven. Het centrale plein (de Zocalo geheten) met een 17e eeuwse kathedraal was autovrij, iets wat je niet veel ziet in Mexico. Het zat dan ook vol met terrasjes en restaurants. Erg lekker gegeten. De lokale specialiteit was gefrituurde sprinkhanen. Wel eentje geproefd: geen bijzondere smaak. Ook veel muziek. De muzikanten schoven na een tijdje gespeeld te hebben zo´n 25 meter op naar het volgende terrasje, waarnaar de volgende muzikanten aan kwam zetten. ´s Morgens deed het plein nog idyllisch aan, maar toen we ´s middags terugkwamen bleken honderden demonstranten bezit van het plein genomen te hebben en was het gedaan met de rust. Nog even gekeken bij een naburige kerk, waar een processie van start ging nadat de mis 1,5 uur was uitgelopen. Zoals vaker in Mexico, ook hier vuurwerk: flinke knallers en vuurpijlen die tussen het publiek werden afgeschoten. Verder nog naar het imposante historische museum geweest, wat gevestigd was een voormalig convent.
Vanuit Oaxaca trip gemaakt naar Monte Alban, een 1500 jaar oude ruinestad van de Zapoteken. Doordat we vroeg op pad waren gegaan, waren we één van de eerste bezoekers, wat een heel aparte atmosfeer gaf aan de plek. Daarna nog even gestopt in het plaatje El Tule, waar de boom met de grootste stamomtrek ter wereld staat: zo´n 55 meter. Een enorm ding. Een bezoekje aan de ruines (Azteken) van Mitla was wel aardig, maar viel wel erg in het niet bij Monte Alban. De reis naar Chiapa de Corzo was wederom lang. Het heuvelachtig landschap had wel was weg van Spanje. Chiapa de Corzo was bij aankomst al aardig uitgestorven, zeker voor een zaterdag avond. Er bleek nog één restaurant open te zijn om 19:00. Verder weinig te beleven. ´s Morgens vroeg naar de nabij gelegen rivier gewandeld en een speedboot gehuurd om door de Sumidero Canyon te varen. De canyon had op bepaalde stukken wanden die wel 1000 meter recht omhoog liepen. Erg mooi. Ook erg veel vogels en zelfs nog een krokodil gezien.
Daarna door naar San Cristobal de las Casas. Een erg gemoedelijk stadje, waar dan ook veel toeristen komen. Er is een aparte toeristenmarkt, maar beter is uiteraard de echte streekmarkt. Wel goed bukken, want de meeste straatjes zijn overspannen met doeken (tegen de zon) die niet hoger dan 1,65m hangen. Op zich hoog genoeg voor de gemiddelde Mexicaan. De omgeving rond de markt waren een prettig gestoord zooitje. Meest aanwezig waren de CD & DVD verkopers op straat, die hun geluidsinstallaties zo hard mogelijk zetten om elkaar te overstemmen. De soms slecht gekopieerde CD & DVD hoesjes deden vermoeden dat het hier niet om geheel legale versies ging. Als je dacht dan in de nabijgelegen grote supermarkt (annex schoenenwinkel…) enige rust te vinden dan had je pech, aangezien daar de rustieke muziek was vervangen door een harde dance beat.
San Cristobal is ook bekend door de verschillende Indianen-dorpen in de omgeving. Je ziet dan ook veel Indianen in de stad. Zo ook als je in een restaurantje aan het eten bent en zijn hun kleden aan de man proberen te brengen. Wel apart die dames met lange staart, in klederdracht en kind in een kleedje op de rug gebonden. Wel wat vreemd als er onder het eten eentje aan je tafel komt, het kind begint te huilen, het kind aan de borst wordt gezet en vervolgens de verkoop gewoon doorgaat. Ook twee indianen dorpen bezocht. Het eerste was San Juan Chamula. Erg kleurrijk. De Chamula´s hebben hun eigen klederdracht, eigen taal, eigen rechtbank en ook een eigen religie. Wie in de gemeenschap (80.000 mensen) van religie wisselt, wordt uit het gebied verbannen. Een bezoek aan de plaatselijke kerk was heel bijzonder. Wat het eerste opviel waren de honderden kaarsjes de branden, waarvan een deel op de grond was neergezet. Ook staan er geen banken. De meeste mensen zaten dan ook gewoon op de grond. Er is geen priester en ook kerkdiensten kennen ze niet: de kerk is de hele dag geopend voor wie dat wil.
Tegen de muren staan de beelden van de 34 heiligen die ze kennen. De Chamula´s hebben wat andere gewoontes dan de Christenen in Mexico. Zo wordt er gebeden bij de beelden van de heiligen, waarna men een boer laat om het lichaam te reinigen. Veel kerkbezoekers nemen dan ook een flesje Coca-Cola mee om het boeren te vergemakkelijken (Coca Cola doet hier erg goede zaken). Zo heeft men ook de gewoonte om bij problemen met hun dieren, een levende kip mee de kerk in te nemen. Na de nodige gebeden komt het probleem in de kip terecht, waarna de kip de nek wordt omgedraaid en daarmee het probleem ook weg is. Soortgelijk is het gebruik van eieren. Deze wordt in de kerk bijv. over de zieke persoon gewreven, waarna het probleem in het ei zit. Vervolgens wordt het ei buiten de kerk op grond kapot gegooid.
Doorgereisd naar Guatemala per luxe lijnbus via Trans American Highway. Een highway kun je het op veel plekken niet noemen, al is het alleen maar vanwege de vele verkeersdrempels (die in Nederland stellen daarmee vergeleken weinig voor. De Mexicaanse grensformaliteiten waren binnen 2 minuten afgehandeld.