Reisverslag Colombia

Reisverslag Colombia

langs Bogotá, Neiva, Tatacoa woestijn, San Augustín, Popayán, Silvia, Armenia, Valle de Cocora, Salento, Rio Claro, Medellín, Santa Marta, Tayrona N.P., Taironaka en Cartagena

Roel de Gama

Bogota

Vroege vlucht met Iberia. Bij Het inchecken (lange rij en maar twee counters open) konden geen instapkaarten voor de vlucht vanaf Madrid worden geprint: moest in Madrid zelf even geregeld worden. Het vliegtuig bleek Iberia express te zijn, wat inhield dat zë wel heel veel stoelen in het vliegtuig gepropt hadden.

In Madrid aangekomen, op zoek gegaan naar de transfer desk. Niet të vinden ën de enkele informatiebalie die we tegenkwamen waren. onbemand. Een balie van Avianca (de Colombiaanse maatschappij waar we mee zouden vliegen) bleek niet te bestaan. Sterker nog, Het vliegtuig dat we moesten hebben bleek helemaal niet naar Bogota te gaan, maar naar Cali. Bij navraag bleek Cali wel in Colombia te liggen. Na 2 uur wachten eindelijk personeel bij de gate. Met de hand werden nog snel even twee boarding cards uitgeschreven, wat inhield dat we in Cali overwachts weer moesten overstappen. Propvol vliegtuig. Na 9,5 aangekomen in Cali, waar we op zoek moesten naar de vlucht naar Bogota die verrassend genoeg hetzelfde vluchtnummer had. Eerst door de paspoortcontrole. Lange rij, maar ging redelijk vlot. Bij de uitgang bleek dat we onze bagage van de bagageband moesten halen, ook al was onze bagage doorgelabeld naar Bogota. Er was een bagageband waar de bagage van alle vluchten op terecht kwam. Een behoorlijke chaos dus. Met bagage door de doune om vervolgens die weer in të checken voor de volgende vlucht die al over een kwartier weer zou vertrekken. Een dame van de airline stond ons al wachten om ons overal snel door heen të lozën. De tassen werden op een karretje gezet ën door een mannetje de bagagehal ingereden waar we net uit kwamen. Precies op vertrektijd bij de gate. Vliegtuig was maar voor een kwart gevuld. Na weer een uur vliegen dan eindelijk in Bogota aangekomen ën zowaar onze bagage ook.

Bogota ligt in Het Andes Gebergte op zo’n 2650 meter hoogte. Met een zonnetje is het wel lekker, maar met bewolking is het wel wat frisjes. We zitten in het koloniale centrum van de stad. Wel aardig, maar duidelijk wel wat vergane glorie. Een fietstourtocht door de stad geboekt. De Nederlandse fietservaring komt goed van pas, want als fietser heb je blijkbaar nergens voorrang en rij je het beste over de stoep slalommend tussen de voetgangers. Verrassend heb je wel een paar echte fietspaden in het centrum, waar tegenliggers je zowel links als rechts tegemoetkomen.

Het centrum Bogota is de Plaza de Boliviar, met o.a. De Iglesia de la Concepcion, een mega kerststal, een grote lokale variant van een kerstboom en nog wat grote kubussen in kerststijl. Ook liggen er een aantal overheidsgebouwen omheen, waaronder het parlementsgebouw en presidentieel paleis. Beide zwaar bewaakt door militairen. Met de fiets mag je er ook niet langs, zeker niet nadat er in het verleden zgn fietsbommen waren gebruikt om de president om zeep te helpen. Het centrum van de stad is tegenwoordig best wel veilig, wat o.a. Zal komen door de hordes politie-agenten in felle gele hesjes op straat. Het waren er zeker een paar honderd: op elke straathoek wel een groepje. Desondanks hangt er best wel een ontspannen en sfeer in deze stad van 12 miljoen inwoners. Op de fiets krijg je wel een goede indruk van de stad en verkeerschaos.

Met de kabelbaan kun je naar Montserrat, een kerk boven in de bergen. Van daaruit heb je een mooi uitzicht over de stad en de wijde omgeving (het Andes Gebergte). Enig minpuntje is de vieze dikke laag smog die boven de stad hangt. Zal nogal een verschil zijn bij onze volgende bestemming: de woestijn

TACACOA WOESTIJN

Vanuit Bogota een binnenlandse vlucht naar Neiva. Erg druk op de luchthaven, maar toch redelijk vlot in kunnen checken. Vliegtuig was een kleine Fokker 50 propellervliegtuig en vertrok zowaar op tijd. Het bleek te mooi om waar te zijn, want vervolgens waren we nog zeker een half uur aan het taxiën. Tijdens de vlucht nog flinke turbulentie, compleet met achtbaangevoel. Vanuit Neiva verdergereden naar de Tatacoa woestijn. Niet een allerdaagse woestijn, aangezien er jaarlijks nog zo’n 1000mm regen valt. Wel heet overdag en veel grote cactussen. Heel apart landschap zoals op bijgaande foto is te zien. Overnacht in tentjes in de woestijn.

SAN AUGUSTIN

San Augustin zelf is niet veel meer dan twee pleintjes en wat straatjes in de Andes. In de omgeving van het plaatsje woonde vroeger een oude beschaving waarvan nog een paar honderd grote stenen beelden zijn teruggevonden. Deze zijn 2000 tot 5000 jaar oud. Het is wel apart om daar tussen rond te lopen op de dag dat volgens de Maya’s de wereld zou vergaan, aangezien deze cultuur links met de Maya cultuur zou hebben. Per paard nog een paar afgelegen sites bezocht. Was best wel avontuurlijk aangezien de paarden nogal een eigen wil hadden en je daardoor onbedoeld in galop over de bergpaden scheurde. Wel een erg mooie omgeving om doorheen te reizen.

POPAYAN

Vanuit San Augustin vroeg vertrokken i.v.m. werkzaamheden waardoor een crusiale brug van 08:00 tot 12:00 gesloten zou zijn. Mooie slingerroute door het Andes Gebergte, waarbij we boven de 4000 meter komen. De weg zelf was wat minder met grote stukken ongeasfalteerd wegdek waardoor je 6 uur over 140 km doet. Kapotte vrachtwagens op de smalle weg en eentje total loss in de greppel droegen ook niet bij aan een goede doorstroming. Nog niet lang geleden was in dit gebied de FARC actief en hadden die een van de bruggen opgeblazen. Op de route kom je dan ook veel patrouillerende militairen tegen.

Popayan is een levendige stad met veel witte Spaanse koloniale gebouwen en wordt doorom ookwel de witte stad genoemd. Een beetje vergane glorie, maar wel leuk om even doorheen te wandelen. ‘s avonds als het donker wordt, is het centrale plein feestelijk verlicht en kun je de lokale bevolking zien flaneren. Ook popular bij het jongere publiek op zaterdagavond zijn de zgn. booze bussen, waarbij men zich in oude bussen voorzien van veel drank en luide muziek in de stad laat rondrijden.

ARMENIA

Via de Pan American Highway (gotendeels echt een snelweg) richting het noorden gereden. Delen van de route worden door militairen bewaakt, die als je passeert hun duim opsteken om aan te geven dat ze goed volk zijn. Hoewel er aardig wat checkpoints waren, hoefden we nergens te stoppen. Enige plekken waar we moesten stoppen waren de tolpoorten om te betalen. In tegenstelling tot wat veel mensen denken is heet niet mogelijk om van Noord-Amerika naar Zuid-amerika te reizen. Tussen Panama en Colombia zit namelijk de Darien Gap, een groot stuk oerwoud waardoor geen wegen lopen.

Onderweg nog even rondgekeken in een dorpje waar sommigen nog in authentieke klederdracht rondlopen. Op het dorpsplein had ook het leger zich verschanst. Tussen de opgestapelde zandzakken was nog net wat ruimte voor een grote kerststal. Daarna nog een markt bezocht in het naburige. Santander de Quitichao. Daar is de bevolking plots een stuk donkerder en heerst een Caribische sfeer. Terug de bergen in naar de regio rond het stadje Armenia. Dit is een van de belangrijkste koffieregios en het we verblijven dan ook in een hacienda midden in een grote koffieplantage. Zover je kunt kijken zie je koffiestruiken. Een vers kopje koffie drinken krijgt hier een hele andere dementie als je vanuit je luie stoel zo over de vallei uitkijkt.

DE COCORA EN SALENTO

Een uurtje rijden van Armenia ligt Valle de Cocora, een mooi natuurgebied. Het is een vallei op 2400m hoogte met op de hellingen een nevelwoud (= een bos dat doorgaans in de wolken ligt). Wat deze vallei uniek maakt, zijn de enorme waxpalmbomen die tot 60 meter hoog kunnen worden. Heel apart. Overnacht in Salento, een gehucht van een paar straten, maar door zijn mooie ligging en authentieke huizen overladen door toeristen.

Medellin, Rio Claro en Hacienda Napolis

MEDELLIN

Het is z’n 200 km naar Medellin, maar door de kronkelweg door de bergen doen we er met pauzes zeven uur over. Mooie route. Onderweg komen we nog langs het “optrekje” van drugsbaron Carlos Mendoza, die nu in de VS in de gevangenis zit. Hoe dichter we bij Medellin komen, hoe drukker het wordt. Het laatste stuk is het filerijden.

Medellin heeft z’n 2,5 miljoen inwoners en wordt veelal geassocieerd met criminaliteit en drugsbaron Pablo Escobar. Tegenwoordig is het echter het echter voor Zuid-Amerikaanse begrippen een relatief veilige stad, maar vooral een leuke bruisende stad waar het goed vertoeven is. Lokale trots in het metrosysteem dat een groot deel van de stad afdekt. Het is opvallend snel, schoon en veilig (op en rond  elk station staat ook politie om toezicht te houden). De metro is bovengronds en op twee trajecten kun je met je metrokaartje overstappen op een kabelbaan, waarmee je de wijken die tegen de bergen zijn gebouwd kunt bereiken. Met kabelbaan naar boven gegaan en met de bus naar beneden. Dat laatste was alsof je in een achtbaan zit: met hoge snelheid ga je door de smalle kronkelstraatjes en zie je alle hoeken van de bus, terwijl de chauffeur probeert een nieuw snelheidsrecord neer te zetten. Je bent wel heel snel op je bestemming. Ook het andere kabelbaan traject gedaan, maar daar de ook weer de kabelbaan teruggenomen aangezien je een deel van het traject over sloppenwijken komt waar jeugdbendes het voor het zeggen hebben. Wel heel mooi uitzicht als je boven bent.

‘s avonds naar een wat rijkere buurt geweest. Rond Het centrale plein was een trendy uitgaansgebied met terrasjes, restaurants, muziek en flanerende mensen. Terug naar het hotel kom je door buurten waar je ‘s avonds maar beter niet kunt rondlopen. De taxichauffeur had blijkbaar net een coureursopleiding gedaan en stoplichten hadden voor hem geen betekenis. ‘s Avonds zie je overal om je heen een soort mega feestverlichting met vele duizenden lampjes in allerlei vormen. Langs het water had men zich volledig uitgeleefd met lichtjes over een stuk van 2km vergezeld van een eindeloze rij kraampjes met eten en drinken. Aan de langsslenterende mensenmassa te zien, leek het alsof de halve stad er op afkwam. Wel een gezellige gemoedelijke sfeer. Tegenover ons hotel ligt het Plazoleta de Esculturas, waar beelden van de kunstenaar Fernando Botero (die uit Medellin afkomstig is)staan en Museo de Antioquia, waar veel van zijn schilderijen te zien zijn.

RIO CLARO EN HACIENDA NAPOLES

In Rio Claro was het gelijk aanzienlijk warmer en klam. Het is een natuurgebied bestaande uit een kloof met aan weerszijden stijle wanden met mooie flora. Eerst de rivier overgezwommen en daarna nog een uur flinke bergwandeling om een grot te bereiken. De grot wordt bewoond door honderden zgn. Vetvogels die als je naar binnengaat een angstaanjagende roep hebben. Het geluid van deze vogels werd ook in de Hitchcock-film “birds” gebruikt. De tocht door de 1km lange grot was ook niet allerdaags. In de grot bleek nog een hoop water te zijn (compleet met een baar boomstammen die naar binnen waren gespoeld), waardoor je naast het gebruikelijke geklauter, ook nog wel eens in het diepe moest springen en een stukje moest zwemmen. En dat alleen met het beetje licht van het groepje mensen dat mee was. Net voor het donker weer buiten om de vogels met veel kabaal te zien en horen uitvliegen om een uur later weer terug te keren naar de grot. Er zijn maar drie plaatsen in de wereld waar je dit natuurverschijnsel kunt zien.

In de buurt van Rio Claro ligt Hacienda Napoles, het landgoed van de beruchtste drugsbaron uit de geschiedenis: Pablo Escobar. Hij was een van de rijkste mensen op aarde. Een bezoek aan het landgoed is een bijzondere ervaring. Enerzijds omdat de oppervlakte van het landgoed enorm is en anderzijds omdat de overheid er een pretpark van gemaakt heeft. Zo is er o.a. een dierenpark (Pablo Escobar had allerlei dieren, inclusief nijlpaalden, roofdieren en zebra’s), een Jurassic Park met grote modellen van dinosauriërs (waaronder eentje uit de verzameling van Pablo Escobar) en een zwemparadijs met grote glijbanen. Dit in schril contrast met de ruïnes van de mansion van Pablo Escobar, die omgebouwd is te een museum ter nagedachtenis aan de slachtoffers van hem, met o.a. persfoto’s van bomaanslagen op vliegtuigen, gebouwen en auto’s. Op het gebouw staat en groot plakkaat met daarop de woorden “De staat heeft gewonnen” en een foto van de doorgeschoten Pablo Escobar op een dak in Medellin. Het zwembad is deels afgegraven door de overheid die op zoek was naar verstopte voorraden geld, goud en wapens. Op het terrein bevindt zich ook een geasfalteerde landingsbaan en een arena voor stierengevechten.

Verder in de omgeving nog Piendra del Penol bezocht, een granieten rots van zo’n 200 meter hoog. Heel vreemd gezicht zo midden in het landschap. Het was meer dan 700 treden omhoog lopen, maar dan heb je ook een mooi uitzicht op het merengebied rondom. Met ons waren er nog een paar honderd (Colombiaanse) toeristen die ook omhoog wilden, waardoor er af en toe opstoppingen op de trap ontstonden door mensen die hun conditie wat overschat hadden. Relaxen kon in het naburige Guatape, wat op zondag het Scheveningen van Medellin leek te zijn.

TAIRONAKA EN TAYRONA

Binnenlandse vlucht naar Santa Clara, waar gelijk een stuk warmer is (zo’n 35 graden. Daarna twee uur per bus naar Taironaka en overgestapt op een bootje richting een mooie ecolodge aan de rivier. Daar o.a. Oudejaarsavond gevierd met een optreden van de lokale indianenband. Blijkbaar een niet allerdaags gebeuren, want de – traditioneel geklede – inwoners van de naburige indianendorpjes kwamen er ook op af. Aparte ervaring. Geheel in Colombiaanse traditie hadden voor de oud en nieuw viering een grote pop gekocht om die bij aanvang van het nieuwe jaar in de fik te steken compleet met briefjes met daarop zaken van het afgelopen jaar die je liever wil vergetenj. Helaas geen vuurwerk, aangezien dat officieel in Colombia verboden is. Met nieuwjaar relaxt ons op oude autobanden met de stroming van de rivier naar zee laten voeren en daar een nieuwjaarsduik genomen. Toch even anders dan in Scheveningen.

Niet ver daar vandaan ligt Tayrona, een van de populairste strandgebieden van Colombia aan de Caribische kust, ook al moet je vanaf de parkeerplaats nog zeker een uur lopen om het strand te bereiken. Overnacht in hangmatten, vlak aan zee.

CARTEGENA

Cartagena is een oude ommuurde vestingstad aan de Caribische kust waar vandaan de Spanjaarden vroeger de zilvervloot verscheepte en slaven aan land brachten. Tegenwoordig is de binnenstad het een trendy hotspot voor toeristen. Het is de best bewaarde koloniale stad aan de Caribische kust met een uitstraling van het Cubaanse Havana. Met veel goed onderhouden koloniale huizen met balkonnetjes, kerken en pleintjes. De stad wordt dan ook overspoeld door toeristen, die vooral ‘s avonds – als het iets afkoelt en de binnenstad wordt afgesloten voor het autoverkeer – de smalle straatjes bevolken. Desondanks is het goed vertoeven in deze relaxte stad met veel restaurants, terrassen en muziek.

Een ander gezicht van de stad zijn de sloppenwijken van de stad. Onder begeleiding van een non-profit organisatie die daar een schooltje runt, kunnen we rondkijken in een van die sloppenwijken. Het ligt vlak aan zee en er wonen voornamelijk vluchtelingen van de burgeroorlog in het land. Doorgaans mensen zonder enig vast inkomen, een groot deel van de mensen komt nooit de wijk uitzich . Het doet troosteloos aan, met krotten, overal afval en een stinkend open riool. Bijzondere ervaring om daar zomaar rond te lopen. Er pal achter ligt een groot mangrovebos, waar we in een uitgeholde boomstam doorheen varen en uiteindelijk uitkomen bij een mooi strandje waar maar een paar andere mensen zijn. Onze begeleiders cq bootmannen uit de wijk trakteren we maar op een warme maaltijd.